பரித்ரானாய ஸாதூனாம்… – Part 2

பரித்ரானாய ஸாதூனாம்… – Part 1.

விடுமுறைக்கு ஊருக்குப் போய் வந்ததிலிருந்தே கணினி கொஞ்சம் மக்கர். வைரஸ் இருப்பதாகப் புலம்பிக் கொண்டே இருந்தது. தேடித் தேடி அழித்து, புறக்கணித்து எல்லாம் செய்தும் ஒருநாள் இயக்கத்தை நிறுத்திக் கொண்டது. முதல் ஐந்துநிமிடம் வழக்கம்போல் படபடப்பாய் இருந்தாலும் ரங்கமணிக்குத் தெரிவிக்கவில்லை. கைவசம் மீட்பர் தொலைப்பேசி எண் இருப்பதால் இந்தமுறை அதிகம் அலட்டிக்கொள்ளவில்லை. உடனே வரச்சொல்லி அழிச்சாட்டியம் செய்தும் மாலையில்தான் வரமுடியும் என்றார். தொலைப்பேசியை வைத்த நிமிடமே, திடீரென்று கொஞ்சம் யோசனை. இவ்வளவு அவசரமாக இதை மீண்டும் இயக்கி என்ன சாதிக்கப் போகிறோம் என்று ஒரு கேள்வி. ஒரு நாலுநாள் ப்ரேக் எடுக்கலாம். பழையவைகளை மீட்பது, ஃபார்மட் செய்வது போன்ற 4, 5 மணிநேர வேலையை விடுமுறை நாளில் வைத்துக்கொண்டால் மீட்பரோடு ரங்கமணியைக் கோத்துவிட்டு விட்டு, அந்த அறுவையிலிருந்து தப்பலாம். உடனே மீண்டும் பேசி ஞாயிறன்று வரச்சொன்னேன்.

ஆனால் ஒவ்வொரு ஞாயிறாக, எனக்கு பேங்க் க்ளோசிங், எனக்கு க்ளாஸ், எனக்கு எக்ஸாம், பார்ட்டி, கல்யாணம், காதுகுத்து… என்றே ரங்கமணியும் டபாய்த்ததில் தட்டிப் போய்க்கொண்டே இருந்தது. தொலையட்டும் நாமே வாரநாளில் வரச்சொல்லி சரிசெய்யலாம் என்ற எண்ணம் எனக்கும் துளிக்கூட வரவே வராததுதான் இந்த முறை நான் கண்ட பரிணாம வளர்ச்சி. ஒரே வாரத்தில், கணினி இல்லாதது வீட்டில் வேலையே இல்லாததுபோல் சுகமாக இருப்பதைக் கண்டுகொண்டேன். இந்த அழகில் நாளில் 6 மணிநேரம் 8 மணிநேரம் மின்வெட்டும் இருந்ததால்(நாங்கள் இதற்கெல்லாம் தமிழ்நாட்டு மக்கள் மாதிரி அலட்டிக்கொள்வதில்லை. சூரியன் கிழக்கே உதிக்கும் அளவுக்கு இயல்பாக எடுத்துக்கொள்வோமாக்கும். எங்கள் ஊருக்கு ஆற்காட்டார் யார் என்றே தெரியாது.) தூங்கித் தூங்கியே– வெங்கட் மொழியில் சொல்வதானால்– காலை எழுந்தவுடன் தூக்கம், பின்பு கனிவுகொடுக்கும் நல்லதூக்கம் மாலை முழுவதும் தூக்கம் என்று வழக்கப்படுத்திக்கொண்டும் இரவு படுத்ததும் தூக்கம் வந்தது. ‘நாங்களெல்லாம் படுத்ததுமே தூங்கற ஜாதி, வெள்ளை மனசு’ என்று ஜம்பம் அடிக்கும் ரங்ஸ்கூட ‘அடப்பாவி, படுக்கும்போதெல்லாம் தூங்கறயே’ என்று பொறமைப்படும் அளவுக்கு தூங்கிவழிந்தேன். எந்தப் புத்தகத்தை எடுத்தாலும் இரண்டு பக்கங்கள் தாண்டமுடியாமல் தூக்கம் வந்தது. என் தூக்கத்திற்காக தொடர்ந்து பாடுபடும் எழுத்தாளர்களுக்கும் பதிப்பகத்தார்களுக்கும் என் நன்றி.

உன் புக் எல்லாம் அப்படித்தான் இருக்கும். என்னோட கலக்ஷனைப் படி என்று தன்னுடையதை நீட்டிய ரங்கமணியின் சிபாரிசுக்கு காரணம் அன்னாருக்கு என்மேல் இருக்கும் அதீத அக்கறை என்றோ என்னையும் அடுத்தக் கட்டத்திற்கு நகர்த்தும் முயற்சி என்றோ தன் ரசனை குறித்த அதீத நம்பிக்கை என்றோ இன்னும் வேறு நல்லவிதமாகவோ நினைத்தால் அது தவறு. தான் புதிதுபுதிதாக வாங்கி சத்தமில்லாமல் உள்ளே திணித்து விடும் புத்தகங்களை நானாகப் பார்த்து ஒரு நாள் நிற்கவைத்துக் கேள்விகேட்பதைவிட முதலிலேயே ஒப்புதல் வாக்குமூலம் மாதிரி கணக்குக் காண்பித்துவிடும் வழிகளில் இதுவும் ஒன்று. Men of Mathematics, The Black Swan, Leadership the challenge,… சும்மா சொல்லக் கூடாது முதல் பக்கத்திலேயே தூக்கம்வந்தது. இந்த வகையில் என் புத்தகங்கள் கொஞ்சம் பின்தங்கி இருப்பதை ஒத்துக்கொண்டே ஆகவேண்டும். “ஆரம்பத்துலேருந்து அம்புலிமாமா மாதிரி படிக்காத. டக்குனு ஒரு பக்கம் அல்லது சேப்டர் திறந்து படி. அப்பத்தான் சுவாரசியமா இருக்கும்”, “ஒழுங்கா நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து படி. படுத்துண்டு படிச்சா எந்த புக்கும் தூக்கம் வரத்தான் செய்யும்” என்று எக்கச்சக்க சமாளிப்புகள், அட்வைஸ்கள்… அதுக்கு வேறாளப் பாரு என்று தொடர்ந்து தூங்கினேன்.

படித்த புனைவுவகைகளில் கொஞ்சம் பாதித்தது அ.முத்துலிங்கத்தின் ‘மகாராஜவின் ரயில் வண்டி’ சிறுகதைத் தொகுப்பு. ‘… நாம் அறிந்த உலகங்களுக்கு நம்மை நாம் அறியாத பாதைகளில் இட்டுச்செல்பவை…. வெவ்வேறு தேசங்கள், கலாசாரங்கள், மனிதர்கள் ஆனால் தமிழ் வாசகனுக்கு அன்னியப்படாமலும் தீவிரம் சிதைக்கப்படாமலும் படைத்திருக்கிறார்’ என்று பின்னட்டையில் ஹைலைட் செய்து கொடுக்கப்பட்டுள்ள அம்பையின் விமர்சனம் நூத்துக்கு நூறு சரி. உண்மையில் புனைவு என்ற எண்ணமே வருவதில்லை. அறிந்த விஷயத்தை நேர்மையாகச் சொல்லும் வண்ணம் இருந்தன. வேண்டுமென்றே ஒரு நாளைக்கு ஒரு கதைதான் என்று திட்டமிட்டு நிறுத்தி அசைபோட்டுப் படித்தேன். கதைகளைவிடவும் அதிகமாக அந்த நடை என்னை யோசிக்கவைத்தது. எந்த இடத்திலும் எழுத்தாளனும் உணர்வுகளோடு துருத்திக் கொண்டிருக்காமல் ஒரு ஏற்ற இறக்கமில்லாத பரப்பில் ஸ்கேல் வைத்து நேராக, கூரான பென்சிலால் கோடுபோட்ட மாதிரி ஒரு நடை. ஆனால் அதுவே நம்மை அத்தனை உணர்ச்சிகளுக்கும் அழுத்தங்களுக்கும் சுலபமாகக் கொண்டுசென்று விடுகிறது. இது எப்படி சாத்தியம் என்று இன்னும் எனக்குப் புரியவில்லை.

உதாரணமாக, ‘…என் ஒருவனுக்கு மட்டுமே அந்தக் கறுப்புப் பூனைக்குட்டியின் பெயர் அரிஸ்டோட்டல் என்பது தெரியும்..’ மாதிரி வாக்கியங்கள் சடசடவென படிக்கும்போதே பல திறப்புகளை நமக்குள் நிகழ்த்திவிடுகின்றன.

அதற்காக எளிமையான நடையே எனக்கு உவப்பானது என்று அர்த்தமில்லை. எல்லாரும் அலறுவது போலில்லாமல் பெயரிலியின் சிடுக்குத் தமிழுக்கு நான் பரம ரசிகையாக்கும். 🙂 (ஆனால் என்ன, அவர் எவ்வளவு கடுமையான கோபத்தில் எழுதினாலும் அல்லது தீவிர விஷயங்களை எழுதினாலும், படிக்கும்போது நமக்கு அதையும்மீறி அந்த மொழியழகில் வெடிச்சிரிப்பு முதல் புன்முறுவல்வரை ஏதாவது வந்துவிடுவதால் நீர்த்துவிடுகிறது.)

எப்படியும் அடுத்த சுஜாதா நாந்தானாக்கும் என்று முனைந்தோ அல்லது தன்னை அறியாமலேயோ எழுதும் பல இணைய எழுத்துகளுக்கு நடுவில் நிச்சயம் ஆசுவாசமாக இருந்த நடை.

இன்னும் கொஞ்சம் நேரம் விழித்திருந்தபோது செய்தது கொஞ்சம் ஹிந்தி மொழியறிவை வளர்த்துக்கொண்டது. அடிப்படையிலோ, பேசுவதிலோ பெரிய பிரச்சினை இல்லை என்றாலும் தொடர்ந்து கொஞ்சம் vocabuloryயை ஏற்ற நினைத்தேன். முதலில் ஆங்கிலத்தில் CNN-IBN மாதிரி சேனல்களில் செய்தியைக் கேட்டுவிடுவது. பின்பு அதையே ஹிந்தி சேனலில் பார்ப்பது. இந்தமுறையில் செய்தியை அறிய அதிகமெனக்கெடல் இல்லாமலே மொழியை மட்டும் கவனித்து உள்வாங்க முடிந்தது. இப்போது அந்நியமொழி என்ற உறுத்தல் இல்லாமல் ஹிந்தியை மூளை ஓரளவு சுலபமாக ஏற்றுக்கொள்ள ஆரம்பித்துவிட்டது. இந்த வழியை பெண்ணுக்கு உரைநடை தமிழுக்கு செய்துபார்த்தேன். அவளுக்கு பேச்சுத் தமிழ் எப்போதும் பிரச்சினை இல்லை. ஆனால் உரைநடைக்கு தினகரன், தினத்தந்தி என்று வாங்கிப் பார்த்து என்னாலேயே சகிக்க முடியவில்லை. (இந்தப் பத்திரிகைகள் எப்படி நம்பர் ஒன் நாளிதழ் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஒருவேளை மும்பை எடிஷன்தான் சகிக்கவில்லையோ?) மாற்றாக முதலில் அவள் ஏற்கனவே படித்துவிட்டு தூக்கிப்போட்ட சின்ன வயது ஆங்கிலக் கதைப் புத்தகங்களிலிருந்து குட்டிக் குட்டிக் கதைகளை எளிமையாக மொழிபெயர்த்து வைத்தேன். அறிந்த கதை என்பதால் அவளால் சுலபமாக மொழிக்குள் நுழைய முடிந்தது. வாரம் ஒரு பக்கமாவது தமிழ் படிப்பதையும் தொடரவைக்க ஏதாவது செய்யவேண்டும் என்று நினைத்திருக்கிறேன். இருக்கிற நேரப் போதாமைக்குள் தமிழைத் திணிப்பதே தெரியாமல் திணிக்கவேண்டியிருக்கிறது. கொஞ்சம் கடினமாக இருந்தாலும் தூக்கிப் போட்டுவிட்டுப் போகிற சாத்தியம் அதிகம்.

இப்படியாக இந்தப்பக்கத்தை மறந்தததில் மீட்பர் அழைப்புக்குக் காத்திருந்து காத்திருந்து ஒருநாள் நொந்துபோய் வேறு யாரையும் வைத்து வேலையை முடித்துவிட்டோமா என்று விசாரித்தார். இன்னொருமுறை தன் தொலைப்பேசி எண்கள் மாறியிருப்பதைச் சொல்லத்தான் ஃபோனினேன் என்று தகவல் சொன்னார். எதற்கும் அசையாமல் இருந்தேன். இடையிடையே சில நண்பர்கள் கடிதம் எழுதிவிட்டு அதை செல்ஃபோனிலும் சொல்லித்தொலைக்க வேண்டிய நிலைமைக்காக கடுப்படித்தார்கள். யாரோ அவசரமாக எனக்கு ட்விட்டர் கணக்குத் திறந்து ‘vettithendam’ என்ற கடவுச்சொல்லில் block செய்திருப்பதாகவும் தொடர்ந்து செல்பேசியில் அதை உபயோகிக்கச் சொன்னார். செல்ஃபோனும் தேவையா என்று இப்போது யோசிக்க ஆரம்பித்தேன்.

இடையில் ஒருமுறை சிஃபியின் உள்ளூர் டிஸ்ட்ரிப்யூட்டர்கள் சிஃபிக்கு பதில் 24online என்றுசொல்லி தாங்களாகவே சிஃபியை நிறுத்தி தங்களுடையதை நிறுவ வந்தார்கள். என்பொட்டி காலி என்றதும் விடாமல் ரங்க்ஸின் லேப்டாப்பில் மாற்றிவிட்டுப் போனார்கள். யதேச்சையாக ஒருநாள் ரங்க்ஸ் திறந்த சமயமாக அது வராமல் போனதில் கடுப்பாக, மறுநாளே மீண்டும் சிஃபிக்கு மாற்றச் சொன்னேன். ஏன் 24online தங்களுடையது இல்லை என்று வாடிக்கையாளர்களுக்குச் சொல்லவில்லை என்று சிஃபிக்காரர்களுடன் சண்டைபோட்டேன். அங்கிருந்த ஒருவர் அப்படியெல்லாம் கஸ்டமரை நாங்க இழுக்கமுடியாது என்று எதிக்ஸ்(வசனம்) பேசியது என் எரிச்சலை அதிகப்படுத்தியது. தான் வேலைசெய்யும் நிறுவனம் அதைவிட முக்கியம் என்பது எப்போது இவர்களுக்குத் தெரியும்? கஸ்டமர் சர்வீஸ் குறித்து ஒரு பொழிப்புரை கொடுத்து வைத்தேன். ஒருவழியாக சிஃபி ஒன்றரைமாதம் கழித்து இப்போதுதான் தூக்கத்திலிருந்து முழித்துக்கொண்டு 24online எங்களுடையை சேவை இல்லை என்று தினமும் வாடிக்கையாளர்களுக்கு குறுஞ்செய்தியில் தகவல் அனுப்பிக்கொண்டிருக்கிறது.)

எப்படியோ இணையம் இல்லாமலே பொழுது சுகமாகப் போனது அல்லது இணையம் குறித்த நினைவே அதிகம் வரவில்லை என்றுதான் சொல்லவேண்டும். நாட்டுநடப்புகள் ஒவ்வொன்றிற்கும் யார் யார் என்ன எழுதியிருப்பார்கள் என்று ஏற்கனவே ஊகம் இருப்பதால் பெரிய ஆர்வம் வரவில்லை. முடிந்தால் இனி உட்கார்ந்து ஊகங்களைச் சரிபார்க்கலாம். 🙂 மாதாமாதம் சிஃபியிலிருந்து சந்தாப் பணம் வாங்கிக் கொள்ள வரும்போது மட்டும் இணைப்பு இனியும் தேவையா என்ற கேள்வி எனக்குள் எழுந்தது. பாலராஜன்கீதா ஒரு இரவு தொலைப்பேசி, விகடனில் இந்த வலைபதிவு குறித்த அறிமுகம் வந்திருப்பதாகச் சொன்னார். (இன்று இந்த வரியைத் தட்டிமுடிக்கும்போது சரியாக தொலைப்பேசியில் அழைத்து புத்தாண்டு வாழ்த்துகள் சொன்னார். நூறு ஆயுசு என்று இதைத்தான் சொல்வார்கள்!) நான் உஷாவுடனும் தேசிகனுடனும் பேச பல விஷயங்கள் இருந்தாலும் அதில் இணையம் இல்லை. அப்பொழுதுதான் வந்தாரய்ய்யா வேதம் ஓதுபவர்.

“ஒருத்தன் வணக்கம் சொன்னா, ‘ஹாய்ங்கறது, யா’ங்கறது, ஹோல்டிங்கறது… என்ன நாகரிகம் இது? நான் தொலைப்பேசியை வைக்கறேன் ..” மாதிரி சிணுங்கல்கள் வந்தால் சாத்தான்(குளம்) ஊருக்கு வந்திருப்பதாக அர்த்தம். நான் ஆச்சரியப்பட்டு பாராட்டும் குணம் இவருடையது. எனக்கெல்லாம் ஊருக்குப் போனால் சொந்த வேலையையே முடிக்கவில்லை போன்ற குறை இருக்கும். ஆனால் வரும்போதெல்லாம் மரத்தடி கூட்டம், வலைப்பதிவர் கூட்டம் என்றெல்லாம் நடத்துவதோடு தனிப்பட்ட முறையில் எனக்கும் தொலைப்பேசி விசாரிக்கத் தவறியதே இல்லை. நிச்சயம் பாரட்டவேண்டிய குணம். பண்புடன் குழும ஆண்டுவிழாவுக்கான என் சேவையை (எழுத அழைத்து அவர் அனுப்பிய கடிதத்தை நான் படிக்காததால், எதுவுமே நான் அங்கு எழுதவில்லை.) மனதாரப் பாரட்டினார். அடுத்த அரைமணிநேரத்தில் மொத்த இணைய விஷயங்களையும் தொகுத்துக் கொடுத்தார். அப்பாவியாக, விடுபட்டவைகளுக்கே மலர்வனத்தை அறிமுகம் செய்துவைத்த தன் கேணத்தனத்தையும், ஆளாளுக்கு இவரிடமே விஷயம் தெரியுமா, என்று இருவரும் இணைந்த கதையைச் சொல்ல, தான் அப்படியா என்று ஆச்சரியப்பட வேண்டியிருந்த  கொடுமையையும் சொன்ன கையோடு என்னிடமும், “விஷயம் தெரியுமா, எனிஇந்தியன் கிழக்கில் சேர்ந்தாச்சு!” என்றார். “அப்படியா??!!!” என்று நானும் என்னால் ஆனமட்டும் காட்டிய அதிர்ச்சியில் குறைந்தது ஆயிரம் மெகாவாட் மின்சாரம் தயாரித்திருக்கலாம். எனிஇந்தியன்  நமக்கு சுவாதீனமான இடமாச்சே. இனிமே அந்த இலக்கியவாதியை சந்திக்கவே முடியாதா என்று இரண்டு பேரும் (உள்ளூர சாக்கு கிடைத்ததற்கு சந்தோஷப்பட்டாலும்) வெளியே ஒரே ஃபீலிங்ஸ் ஆஃப் இண்டியா.

இப்படியாக வாரமொரு ஞாயிறும் பொழுதொரு காரணமுமாய் கணினி திருத்தமுடியாமலே தள்ளிப் போக, சுகமாகத் தூங்கிப் பெருத்த நேரம்போக மீதி நேரத்தை எல்லாம் எதிர்வீட்டின் புதுவரவான 4 மாதக் குழந்தையைக் கொஞ்சுவதில் குடும்பத்தினர் எல்லோருமே பத்து வயது குறைந்துவிட்டோம்…. ஆனால் அப்படியே நிம்மதியாய் இருந்துவிட முடியவில்லை. நான் வரவா வேணாமா என்று நொந்துபோன மீட்பர், விற்பதாக இருந்தால் அந்த LCD மானிட்டர் எனக்கு என்று முன்பதிவு செய்துவைத்தார். :(( கத்தரிக்காய் வாங்கப் போய் மழைக்கு ஒதுங்கிய ஒருநாளில் ரங்கமணி cromaவிற்குள் நுழைந்துவிட நானும் குஷியாய் வேடிக்கைபார்க்க நுழைந்தேன். பிறகுதான் தீவிரம் புரிந்தது. “நீ சரிபண்ணுவன்னு எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை. அதுக்கெல்லாம் 5 வருஷம்தான் லைஃப். போரடிக்குது. இன்னிக்கே புதுசு” என்று பிடிவாதம் பிடித்ததில் மூச்சே நின்றுவிட்டது. அப்பாவும் பெண்ணும் பாதிசோப் பெட்டியில் பாக்கி இருக்கும்போதே புதுசோப் கேட்டு பாத்ரூமிலிருந்து குரல் கொடுக்கும் டைப். எனக்கு அந்த இடத்திலேயே என் கணினிப் பொட்டியின் மேல் தாங்கமுடியாத பிரியம் வந்துவிட்டது. முடியவே முடியாது என்று பிடிவாதம் பிடித்தேன். இந்தக் கம்பெனி, அந்த ப்ராசசர், இந்த ஆபரேடிங் சிஸ்டம், அந்த டைப் மானிட்டர் காம்பினேஷன்ல இருக்கா?” என்றெல்லாம் புடைவைக் கடையில் கலர், பார்டர், தலைப்பு விஷயத்தில் கடைக்காரரைக் குழப்பி வாங்காமல் வரும் ட்ரிக்கையே இங்கும் செயல்படுத்தி 5, 6 தடவை போயும் வாங்கவிடாமல் தடுத்தேன். ஆனால் ஒவ்வொருதடவையும் வேறு ஏதாவது ஒரு எலக்ட்ரானிக் பொருளை எந்தத் திட்டமும் இல்லாமல் வாங்கிக் குவித்த பணத்துக்கு இன்னும் இரண்டு கணினியே வாங்கியிருக்கலாம். பெண்ணும் தன் பங்குக்கு குறைந்தது 2 சிடியாவது வாங்கி பில்போடும் நேரத்துக்கு வந்து நீட்டிக் கொண்டிருந்தாள். கணினி பக்கம் போனாலே தனுஷை மனோபாலா பார்ப்பதுமாதிரி அந்த ரெப் பார்க்க ஆரம்பித்தார். ஆனால் கிறிஸ்துமஸ், நியூஇயருக்குள் எனக்குப் பிடித்த ஒரு புதுக் கணினியை என்னை எடுத்துப் போகவைப்பேன் என்று சபதமெடுத்தார்.

ரங்கமணி உணர்ச்சிவசப்பட்டு எங்கள் ஆஸ்தான ஃபர்னிச்சர் கடைக்குப் போனார். புதிதாக வரப்போகும் கணினிக்கு மேசையும் புதிதாகச் செய்யவேண்டும் என்பதில் அடுத்த தீவிரம். வாங்கறதே வாங்கறோம், ப்ரிண்டர், ஸ்கேனர் எல்லாம் அட்வான்ஸ்டா வந்திருக்கு. அதையும் சேர்த்து வாங்கிட்டு அதுக்கெல்லாம் தகுந்தமாதிரி நாமே டிசைன்செஞ்சு ஆர்டர் கொடுத்து செய்யலாமே என்று ஏற்றிவிட்டேன். ரெண்டுபேரும் குஷியோ குஷி. எப்படியோ நம்பறாங்களே, பாவம்!

திடீரென ஒருநாள் ஒரு சுமுகமான சூழலில் குட்டிப்பாப்பாவோடு குடும்பமே விளையாடிக்கொண்டு டிவி பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போது நெட்மக்கள் வந்தார்கள். “மொத்த லைனும் போயிடுச்சு. நான் உங்கவீட்டில செக் செஞ்சுக்கலாமா?” என்பதோடு நிறுத்தாமல், “என்னங்க இப்பல்லாம் ஃபோனே செய்றதில்லை?” என்று சொந்த பெரியப்பா பையன்போல் சுவாதீனமாகத் திட்டிக்கொண்டே நேராக பொட்டியிடம் வந்தார்கள். 6 மாதங்களுக்குமேல் உபயோகத்தில் இல்லை என்றதும் ஆச்சரியமானார்கள்.

“அப்பல்லாம் கொஞ்ச நேரம் நெட் போனா கூட அமைதியா இருக்கமாட்டாங்க” என்று ரங்கமணிக்கு எடுத்துக் கொடுத்தார்கள்.

“உடனேஉடனே CCக்கு கம்ப்ளைண்ட் செய்வாங்களோ?” என்றபடி நீ நல்லபேரே வாங்கமாட்டியா என்று பையனைப் பார்க்கும் அப்பா மாதிரி சுவாரசியமில்லாமல் பார்த்த ரங்கமணியை நான் பார்க்கவில்லை.

“நீங்க வேற சார். CCக்கு செஞ்சாதான் பரவாயில்லையே. முதல்ல டிஸ்ட்ரிப்யூட்டர்ஸ் எங்களுக்குத் தான் செய்வாங்க. நாங்க அரைமணிநேரத்துல வரலைன்னா, எப்படித்தான் நம்பர் கண்டுபிடிப்பாங்களோ, எங்க ஆஃபிசர், அவங்க ஆஃபிசர், அவங்க வீடு, சின்னவீடு வரைக்கும் எல்லா லேண்ட்லைன், மொபைல் நம்பருக்கும் அடிச்சு, போட்டுக் கொடுத்துடுவாங்க. இப்ப இந்த லைன் ரெண்டு நாளா ரிப்பேர். சொல்றவங்களே இல்லை” என்றதில் அதிக ரோஷமாகி ‘இருங்கடே, திரும்ப வரேன்’ என்று கறுவிக் கொண்டேன்.

“சரி பரவாயில்லை, கணினியை விக்கறதா இருந்தா நாங்க யாராவது மானிட்டரும் கீபோர்டும் எடுத்துக்கறோம், மறக்காம சொல்லுங்க,” என்று முடித்துக்கொண்டு போனார்கள். நான் கணினியின்மேல் காதலாகிக் கசிந்துருகிப் போனேன். உடனடியாக மீட்பருக்குப் பேசி பக்ரீத் லீவுக்கு வரச் சொன்னேன். ஐடிகாரங்களுக்கு அதுக்கெல்லாம் லீவ் இல்லையே என்று ஒருபாட்டம் அழுதார். ஒழி, இந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை கட்டாயம் வரவேண்டும் என்று சொல்லி வழிமேல் விழி வைத்தும் வந்தாரில்லை. ஃபோன் தான் வந்தது. என் குழந்தைகளுக்கு இன்னிக்கு தடுப்பூசி போடணும். ட்வின்ஸ் வேற. தனியா என் மனைவி இரண்டையும் ஹாண்டில் பண்ண முடியாது. நானும் போயிட்டு ஈவினிங் வரேன் என்றார். காரணமே கவிதை மாதிரி இருந்ததில் கூலாகி, குழந்தைகளுக்கு ஜுரம் வரும், பாத்துக்குங்க, இன்னிக்கு வரவே வேணாம், முடிஞ்சபோது வேலை நாள்லயே வாங்க” என்று சொல்லி நெகிழ்ந்துவைத்தேன்.

ஒருவழியாக மீட்பர் வந்த அன்றுதான் இந்தப் பதிவின் தலைப்புக்கு வருகிறோம். இந்தத் தடவை பிரச்சினை இல்லை. எல்லா டாகுமெண்டும் அப்படியே அரைமணிநேரத்துல எடுத்துடலாம். அப்றம் ஃபார்மட் என்று உட்கார்ந்தார். எதையும் மீட்கவேண்டாம். அத்தனையும் அழிந்தால் பரவாயில்லை. நேராக ஃபார்மட் செய்யலாம் என்று சொன்னதை மீட்பரின் காதுகளால் நம்பவே முடியவில்லை. சென்றமுறை நடந்த கூத்துகளை ரீவைண்ட் செய்துகொண்டிருக்கிறார் என்பது முகத்திலேயே தெரிந்தது. “அப்படியெல்லாம் விடவே முடியாது. நான் எல்லாத்தையும் எடுத்துவெச்சுடறேன். நீங்க தேவைன்னா இறக்கிக்குங்க. இல்லைன்னா அழிச்சுக்கலாம்,” என்று பிடிவாதம் பிடித்தார். ஒரு வெயிட்டீஸ் விட்டு ரங்கமணிக்கு தொலைப்பேசி அவருடையது ஏதாவது இருக்கிறதா என்றுகேட்டேன். “எனக்கென்ன கண்ட இடத்துலயும் வெக்க கிறுக்கா பிடிச்சிருக்கு?” என்று கொழுப்பாக பதில்வந்தது. எதிர்பார்த்ததுதான் என்பதால் மனதைக் கல்லாக்கிக் கொண்டு சிறிதுகூட தயங்காமல் அஹம் ப்ரம்மாஸ்மி என்றாகி நானே என் பகுதியிலிருக்கும் அத்தனை கோப்புகளையும் ஒரு க்ளிக்கில் அழித்தேன். மீட்பர் என்னங்க இப்படி பண்ணிட்டீங்க என்று புலம்பிக்கொண்டே தன் ஃபார்மட்டிங் வேலையைத் தொடர்ந்தார்.

மறுநாள் ஒருவழியாய் இணையஇணைப்பும் கொடுக்கவைத்து திறந்தால் வரவே இல்லை. “உங்களுக்கு விஷயமே தெரியாதா? மும்பை மொத்தமுமே நேத்திலேருந்து நெட் இல்லையே. இன்னிக்குள்ள சரியாயிடும்.”

மறுநாள் திறந்தால் மானிட்டர், கீபோர்ட், எலிக்குட்டி எல்லாம் அநியாயத்துக்கு மௌனவிரதம். எதையுமே கணினி access செய்யவில்லை. எல்லா இணைப்பும் சரியாக இருக்கிறதா என்று சரிபார்த்துப் பார்த்து கண் வலித்தது. ரங்கமணிக்குப் பேசினால், “பின்ன கடைசில நீ என்வழிக்கு வராம முடியுமா? தலையைச் சுத்தி எறிஞ்சுட்டு புதுசா வாங்காம…” வேண்டுமென்றே ஏதோ கோளாறு செய்துவிட்டார்களோ என்று எரிச்சலாக இருந்தது.

துண்டித்துவிட்டு மீட்பருக்கு.. “ஓ, அது ஒன்னுமில்லை. திறந்து RAM ஒருதடவை துடைச்சுப் போடுங்க. சரியாயிடும்”

“விளையாடறீங்களா, எனக்கு எப்படி திறந்து செய்யத் தெரியும்?”

“இதுக்காக நான் மும்பைலேருந்து வரமுடியுமா? சிம்பிள்தான். போன வருஷம் நான் வந்தபோது திறந்ததை நீங்க பாத்தீங்களே?”

‘நான் கூடத்தான் போன வருஷம் நீ வந்தபோது தோசை வார்த்துப் போட்டேன். இப்ப உனக்கு செய்யத் தெரியுமா’ என்று கடுப்படிக்க நினைத்ததை நடத்தமுடியாமல் பின்னால் அந்தப்பக்கம் குட்டிப் பாப்பாக்களின் சத்தம் கேட்டது. ‘உனக்கு அடுத்த டெலிவரில triplets பிறந்து படுத்தட்டும் என்று சபித்து(!)விட்டு வைத்தேன்.

பாரீஸில் இருக்கும்போது வேறுவழியே இல்லாத நிலைமையில் நம்ம ஊர் சுமித் மிக்ஸியை  நானே திறந்து உள்ளே பிரிந்து இருந்த இரண்டு ஒயரை கோத்துவிட்டதில் ஓட ஆரம்பித்த மிக்ஸி, இன்னும் தொடர்ந்து 7 வருஷமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. பொட்டியையும் திறந்து பார்ப்போம், என்ன ஆகிவிடப்போகிறது என்று கவிழ்த்துப் போட்டுக்கொண்டு அமர்ந்தேன்.

எங்கேயாவது திறக்க ஸ்க்ரூ இருக்கிறதா ஸ்க்ரூடிரைவரோடு தேடினால் கிடைக்கவே இல்லை. உருவினாலே திறக்கிறது என்று கண்டுபிடிக்கவே பத்து நிமிடம் போயிற்று. திறந்தால் உள்ளே ஒன்றுமே புரியாமல் இருந்தது. இதில் RAM யாரென்று தெரியவில்லை. நமக்குத் தெரிந்த ஒரே RAM அயோத்யாக்காரர்தான். எப்படியும் ரங்கமணி, மீட்பரை இதுவிஷயத்தில் கேட்பதில்லை என்று வைராக்யமாக இருந்தேன்.

தேசிகனுக்குப் பேசினேன். “ம்ம்ம் அதை எப்படிச் சொல்றது? ஒன்னு செய்ங்க. தூக்கிகிட்டிருக்கற எல்லாத்தையுமே ஒரு சின்ன அழுத்து அழுத்துங்க. ஓட ஆரம்பிக்கலாம்”

சின்னதாய் இல்லாமல் பெரிதாய் அழுத்தியும் எதுவும் நடக்கவில்லை. விரல்தான் வலித்தது. அப்படியே வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தேன். தோல்வியோடு மூடவும் மனமில்லை.

அப்போதுதான் தம்பியிடமிருந்து ஃபோன். இந்தக் கழுதையை எப்படி மறந்துபோகிறேன்? பெரிய பிஸ்தா இல்லையென்றாலும் வீட்டில் வாங்கும்  எந்தப் பொருளையும் ஒருதடவை பிரித்துமேய்ந்து திரும்ப மூடும் வழக்கமுள்ளவன்.

“உனக்குச் சொன்னவங்க உனக்கு ஏத்தமாதிரி சரியா சொல்லித் தரலை. நான் சொல்றேன். எல்லாத்தையும் பிடுங்கிப் பாரு. எது பிடுங்க வருதோ அதான் RAM.”

வந்தது. :)) ”

ஃபூ ஃபூன்னு ஊது!”

ஊதினேன். 🙂

“அவ்ளோதான். எடுத்த சாமானை எடுத்த எடத்துலயே வைக்கற உன் பாலிஸியை அடாப்ட் பண்ணு. ஆல் த பெஸ்ட்”

“தாங்க்ஸ்”

“அதை எனக்குச் சொல்லாத. எந்தக் காரியமும் செய்றதுக்கு முன்னலாயும் பர்த்தாவை மனசுல தியானிச்சுக்க. இதெல்லாம் அம்மா உனக்கு சொல்லித் தரலையா? அந்தக் காலத்துல பெண்கள் சட்டி செய்றதுலேருந்து அடுப்பெரிக்கற வரைக்கும் அப்படித்தான் சாதிச்சிருக்காங்க. நீ சதா அந்தாளைத் திட்டிண்டே இருந்தா…”

லைனைத் துண்டித்து மெஷின் ஆன் செய்ததில் எல்லாவற்றிற்குமே உயிர்வந்திருந்தது. ஒழுங்காய் மூடிவைத்து நிமிர்த்தினேன்.

சாதித்த திருப்தியில் ஒரு காபிக்குப்பின் நெட் திறக்கப் பார்த்தால், இரக்கமேயில்லாமல் account expired என்றது. கேட்டால் 24online போய் திரும்ப வந்திருக்கீங்க. அதான் auto renewal விட்டுப் போச்சு” பதிலும், “நீங்க அதெல்லாம் முதல்லயே பாக்கறதில்லையா?” கேள்வியும் பூமராங்காய் திரும்பிவந்தது. என் நெட்டில்லா சோகக் கதையைச் சொல்லிப் புரியவைத்து சரிசெய்து..

மறுநாள்.. மறுநாள் என்று நேற்று ஒருவழியாக வந்துவிட்டேன். எல்லாம் அழிந்து, துடைத்து துப்புரவாக இருக்கும் பெட்டியைப் பார்த்தாலே உற்சாகமாக இருக்கிறது. இனியும் தொடர்ந்து சுத்தபத்தமாக வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். இகலப்பை மட்டும் போனால் போகிறதென்று இறக்கிக் கொண்டேன். முதலில் நம்ப பக்கம் போய்ப் பார்க்கலாம் என்றால் சுட்டி தட்டுவதே தடுமாற்றமாக இருந்தது. நாமெப்படி சமையல் பதிவுகள் போட்டு, பின்னூட்டத்துக்கு பதில் போட்டுக் கொண்டிருந்தோம் என்று மலைப்பாக இருந்தது. பக்கம் திறக்கும் வரை ஆர்வமில்லாமல், ஒரு கடினமான மனநிலையில் இருந்தாலும் திறந்ததும் முகப்பில் சப்பாத்தி, கூட்டு என்று இருக்காமல் சுஜாதாவின் படம்பார்த்ததும் நொறுங்கிவிட்டேன். (மனம் சில அடிப்படை விஷயங்களில் மாறுவதே இல்லை போலிருக்கிறது.) கடைசியாக இந்தப்பதிவுதான் எழுதினேன் என்ற அளவுக்குக்கூட என் பதிவுகுறித்த நினைவில்லை. பதிவுப்பக்கத்தில் சட்டெனெ கொட்ட ஆரம்பித்த பனிப் பொழிவு… போன வருடம் சீசனுக்கு வேர்ட்பிரஸ் செட்டிங்ஸில் வைத்திருந்தது இந்த வருடமும் தொடர்கிறது போலிருக்கிறது. என் மனமும் இளக இவ்வளவே போதுமாயிருந்தது. அப்புறம் என்ன செய்வது என்று மறந்து… நினைவுவந்து, பின்னூட்டங்களுக்காக கட்டுப்பாட்டகம் போனால் தலைசுற்றல். வேர்ட்பிரஸ் மொத்தமாகக் குதறிப் போட்டிருக்கிறார்கள். நிதானமாகப் படித்துத் தேறுவோம் என்று மூடிவிட்டு மெயில் பக்கம் திறந்தால் அதைவிட மோசம்.

நாங்க எல்லாம் ரொம்ப ஆர்கனைஸ்டாக்கும் என்று வலைப்பதிவுக்கு ஒரு ஐடி, க்ரூப் கடிதங்களுக்கு ஒரு ஐடி, பெர்சனலுக்கு ஒரு ஐடி என்று ஏகத்துக்கு பந்தா விட்டதில் இப்போது ஒவ்வொரு ஐடியும் கடவுச்சொல் போட்டுத் திறப்பதற்குள் டென்ஷனாகி விட்டது. சத்தியமாக கடைசியாய் என்ன வைத்திருந்தேன் என்று நினைவே இல்லை. இணையத் தெய்வம் தென்திருப்பேறை மகரநெடுங்குழைக்காதனை வேண்டிக்கொண்டே முயற்சி செய்ததில் சில உடனே திறக்க, சிலது முகத்தில் குத்துவிட்டது. ஒருவழியாய் எல்லாவற்றையும் மீட்டாகிவிட்டது. பின்னூட்டங்களை அனுமதிப்பதற்கே அதிகநேரம் சொதப்பிக் கொண்டிருந்தேன்.

கடந்த மாதங்களில் என் தினசரி வேலைகள், பழக்கங்கள், உணவுப் பழக்கம், உடற்பயிற்சிகள், மூச்சுப் பயிற்சி, தியானம் என்று அனைத்துமே மாறிவிட்டன. இனியும் சமையல்குறிப்பு எப்போது எழுத ஆரம்பிப்பேன் என்று தெரியவில்லை. அதற்குமுன் இந்தப் பதிவை ஏற்றித்தான் வேர்ட்பிரஸுடன் மீண்டும் ‘பழகிப்பார்க்க’ வேண்டும். பின்னூட்டங்களுக்கும் தனிமடல்களுக்கும் நேரம் எடுத்து பதில் எழுதுகிறேன். தாமதத்திற்கு மன்னிக்கவும்.

-0-

 

 

பரித்ரானாய ஸாதூனாம் என்று இந்தமுறை பதிவிற்குப் பெயர் வைத்ததற்கு இன்னொரு நியாயமும் கிடைத்தது. இந்த இடைவேளையில் நான் செய்த ஒரே கணினி வேலை, கீதைக்கு பாரதியார் தமிழில் மொழிபெயர்த்த உரையில் கொஞ்சம் தட்டி ரங்க்ஸ் உதவியுடன் தமிழ் இந்து தளத்திற்கு அனுப்பியது.

“எல்லாரும் நல்லாப் பாத்துக்குங்க, நானும் ரௌடிதான்! நானும் பெரிய ரௌடிதான்!!…” என்று ஜீப்பில் ஏறிக்கொள்ள ஆசைப்பட்டாலும் நமக்கும் வடிவேலு மாதிரியே இந்த விஷயத்தில் ‘பில்டிங் ஸ்ட்ராங்தான் பேஸ்மெண்ட்தான் வீக்’ என்பதால் சும்மா அவ்வப்போது இந்தத் தளத்தை படித்துமட்டும் வந்தேன். இந்த முறை நான் பெற்ற தெங்கம்பழமாய் என்னிடம் இருந்த கிழக்கு பிரசுரித்த புத்தகத்தை வைத்து 15 நாளில் தட்டமுடியும் என்று நினைத்து, ஆனால் கீபோர்டில் வைத்த கையை எடுக்க முடியாமல் மூன்றே நாளில் முடித்தேன். கீதை காரணமா, அதற்குப் பொருள் எழுதியவர் காரணமா, நிலைகுலைந்த என் மனநிலை காரணமா தெரியவில்லை. கிழக்கு விட்ட பிழைகள், என் தட்டுப்பிழைகள் எல்லாம் சேர்த்து, ‘எத்தனை குறைகள் எத்தனை பிழைகள், எத்தனை அடியேன் எத்தனை செயினும்’ திரு. ஹரிகிருஷ்ணன் உள்ளிட்ட குழுமம் அமர்ந்து அத்தனையையும் திருத்தி மிக நேர்த்தியாக இந்தத் தளத்தில் வலையேற்றியிருக்கிறார்கள்.

தட்டியதில் என் பங்கைவிட இந்த கீதை உரை இந்த நாள்களில் என் வாழ்வில் என் உள்ளத்தில், செய்த பங்கு மிகமிக அதிகம். ஜெயமோகனின் ஓவர்டோசில் கொஞ்சம் பயந்து ஓடியிருக்கிறேன். இனி திரும்ப அவைகளையும் படிக்கவேண்டும். வாய்ப்புக் கொடுத்த இந்து.காம் தளத்தாருக்கு என் நன்றி.

பி.கு:

அனைவருக்கும் புத்தாண்டு வாழ்த்துகள் (சொல்வதெல்லாம் பிற்போக்காமே?)

இந்தப் பதிவு எழுத ஆரம்பித்தபோது, 6, 7 மாதமாக வரமுடியவில்லை. இனிமேலும் என்னால் தொடர்ந்து எழுதமுடியுமா என்று தயக்கமாக இருக்கிறது என்று மட்டுமே தான் சொல்ல நினைத்தேன். வழக்கம்போலவே உண்மைத் தமிழ(ன்)ச்சி பதிவாக நீண்டுவிட்டதன்மூலம் சொல்லிக் கொள்வதென்னவென்றால்… நான் இன்னும் மாறலை/திருந்தலை. 🙂